Menu

22 lutego 2014

Życiowe zamieszanie :)

     Wybaczcie moją chwilową blogosferową nieobecność. Mam nadzieję, że szybko pogodzę obowiązki z przyjemnościami i ogarnę to całe życiowe zamieszanie. Nowa praca wymaga sporo wysiłku, zważywszy na to, że pierwszy raz mam do czynienia z większością spoczywających na mnie obowiązków, ale podoba mi to, co robię i rano nie wstaję zestresowana, ale ciekawa tego, co mnie dziś czeka. Żeby tego było mało, to przypałętało mi się przeziębienie, także cały weekend spędzę w łóżku, żeby na poniedziałek być pełna sił :) Niestety czytanie także trochę zaniedbałam, ale obiecuję, że wrócę tu i nadrobię zaległości na waszych blogach :) Pozdrawiam ciepło!!!



           
 *Źródło: http://www.wachamksiazki.pl/obrazek/7914/jestescie-szczesliwi


Oli.




16 lutego 2014

Facebook wita!

     Z racji tego, że jakiś czas temu wyzerował mi się licznik polubień na Facebooku, postanowiłam stworzyć odrębną stronę. Pewnego dnia zamiast 140 lików, zobaczyłam soczyste 0:/ No cóż. Nie wiem jak, ale stało się i co było, już nie wróci. Zapraszam was do polubienia! Pozdrawiam:) 





     P.S Od teraz będę tu spędzała trochę mniej czasu. Dostałam staż jako Pomoc biurowa ds. Kadr. Jak dla mnie to spełnienie marzeń! Pierwszy tydzień już za mną i jestem pod wrażeniem pracujących ze mną ludzi i atmosfery jaka tam panuje! Trzymajcie za mnie kciuki! :)


Oli.


15 lutego 2014

Z rodzinnej szuflady...#3

Kolejny i tym razem dłuższy fragment powieści komediowej "Zakręcony wdowiec".
Miłego czytania!




***

Na zegarku 6.15.
Fil zaraz tu będzie, a ja jeszcze surowy (czyżbym się zdrzemnął?).
W pośpiechu ścielę łóżko (staram się, żeby kołdra leżała równo na różnej wielkości poduszkach, lecz i tak to przypomina dziką świnię niż lustrzaną gładź), 
z grubsza ogarniam sypialnię, do trzydrzwiowej szafy z lustrem upycham walające się tu i ówdzie drobne fatałaszki, otwieram okiennice i zaczynam poranną toaletę (na prysznic już nie mam czasu, ale ogolić się muszę!).

Zmywam golidło z twarzy, gdy odzywa się klakson mercedesa (też chciałbym mieć bogatego brata dealera luksusowych samochodów i dostać od niego kilkuletnią brykę w prezencie).
W samych bokserkach wyskakuję z łazienki, by otworzyć bramę wjazdową na podwórze przed domem, lecz Fil zaparkował na wybrukowanej wysepce, gdzie zwykle zatrzymują się wozy dostawcze i sanitarne.
Obejmuję go po bratersku, on głaszcze Filistra, którego kiedyś mi podarował i podchodzi do cembrowanej studni, bo tam na drewnianym wieku wymościł sobie siedlisko mój barwnie upierzony kogut. Właśnie zapiał dwa razy. Fil uśmiecha się, rzuca kogutowi garść ziaren i szybko się oddala.
- Nie chcę spłoszyć ptaka – wyjaśnia z uśmiechem.
- Nosisz ze sobą pszenicę? – widziałem, jak wyjął ją z kieszeni czarnej skórzanej bluzy z licznymi kieszeniami (nawet na rękawach).
- Mam jeszcze kostki cukru dla koni i pieprz wymieszany z solą – dla bandytów. Sypiesz im w oczy, gdy jesteś w opresji, i zdążysz dać nogę, zanim przyłożą ci nóż do gardła!
Wierz mi, to wypróbowany sposób, lepszy od straszaka czy broni gazowej – wyprzedza moje pytanie na ten temat. – A tobie przywiozłem koński ząb. Na Szczęście!
            - Ząb?
            Przyjąłem nietypowy podarunek i gapię się na niego, jakbym nigdy końskiego zęba nie widział.
            - Znalazłem go. Mówią, że tyko znaleziony przynosi farta, więc oddałem go tobie z nadzieją, że prędzej niż ja znajdziesz partnerkę na dalsze życie…
A propos, jak sobie radzisz, samotniku?
            - Jak sobie radzę? – pytasz – No cóż, ciągle myślę o Ewie i obawiam się, że trudno mi będzie pokochać jakąś kobietę.
            - Żartujesz?
            - Nie! Nic na to nie mogę poradzić, że tłucze się we mnie lęk przed poważną znajomością.
            - Pokochasz, Michał, na pewno kogoś pokochasz, widocznie żałoba musi jeszcze trochę potrwać.
            - Nie, Ewy nikt mi nie zastąpi!
            - Mówisz przerażające rzeczy, chcesz by ci kutas usechł…? – ha, ha, ha.
Filip śmieje się, podczas gdy ja włączyłem w kuchni imbryk z wodą myję kolorowe kubasy do kawy.
            - Celibat nie sprzyja zdrowiu; w końcu popadniesz w abstynencki obłęd!
            - Eeee, nie jestem znowu taki święty, protestuję łagodnie, i postawiwszy w „jadalni” na stole ulubioną kawę przyjaciela, idę do kuchni po kawę z cykorią, dla siebie, po czym siadam w fotelu naprzeciw  niego i „robię mu rentgena” (tak mówi moja córka – Zuzia).
            Przez chwilę milczymy.
            Nagle Fil łobuzersko zmrużył oczy, wskazującym palcem stuka się w wysokie czoło, tuż przy nasadzie krótkich, falujących włosów, i strzela bez ogródek:
            - Racja, zapomniałem o Jagodzie!
            Czuję nagły przypływ krwi do twarzy (pewnie wyglądam, jak buraczek?).
            - Proszę cię, nie przypominaj o mojej porażce…
            - Nie przesadzaj, stary, porażki nie było, moim zdaniem mogłeś odtrąbić sukces, ale wolałeś być „rozważny”, więc to Wiktor powiększył armię zaobrączkowanych. Zatem, ’nie ma tego złego…”.

            Po minucie niewymuszonej ciszy, Filip pyta:
            - Często jeździsz do Skubina?
            - W każdą niedzielę, a jeśli mogę – częściej, przecież jest tam moja córka.
            - Na śmierć zapomniałem! Właściwie sytuacja jest optymalna: Zuzia jest otoczona troskliwą opieką twoich teściów, a ty masz swobodę; szkoda, że jej nie wykorzystujesz, by swemu życiu dodać soczystości i pełniej w nim uczestniczyć, radośniej!
            - E, pohamuj erudycję! Mów, z czym przyjechałeś?
            - Tak jest, druhu! Tymczasem przynieś mi jeszcze gorącej kawy, bez kardamonu, za to z odrobiną mleka i zdradź, jaka lektura cię pochłania, bo na komodzie od mojego dziadka dojrzałem stosik nowiutkich książek.
            - OK! – A wiesz, że za tę komodę proboszcz Czarny chciał mi dać sporo forsy?
            Obaj, jak na rozkaz, wstaliśmy z wygodnych foteli i znaleźliśmy się przy komodzie, stojącej  między oknem a drzwiami do sypialni.
            Filip pogładził drewniane wypukłości i rzeźbienia, uśmiechnął się i łagodnym głosem zaczął wspominać:
            - Pamiętam, że komoda została wpakowana na Żuka, dziadek stoi koło szoferki, wywija nieodłączną ciupagą i nakazuje kierowcy, by jechał na tyle wolno, żeby prezent nie został uszkodzony i na tyle szybko, żeby do Skubina dotarł przed twoim ślubem. Wiesz, Michał, on często powtarzał, że „cię kocho jako i mnie”.
            - Ja też traktowałem go jak „własnego” dziadka, dlatego – chociaż proboszcza bardzo lubię – komódki mu nie sprzedam. – A, co do książek…
            - Pewnie nadal kupujesz podróżnicze i historyczne?
            - Nie tym razem! – Przypadkowo znalazłem się na majowym kiermaszu, gdzie nabyłem kilka książek po promocyjnych cenach, przy czym głównie kierowałem się intuicją i krótkim streszczeniem na okładce. – Zobacz, ta jest fascynująca – podaję Filipowi książeczkę małego formatu, a on głośno czyta:
            - „Wielki Gatzby” – Francisa Scotta Fitzgeralda, po czym mówi: - No dobrze, 
i co cię tak w niej zaciekawiło?
            - Jednym słowem trudno odpowiedzieć, ale spróbuję: ta książeczka, Fil, 
z początku ubiegłego wieku, jest nadal aktualna.
            - Podobnie, jak wiele innych, ale odpowiedz – czy autor opisał w niej miłość aż po grób?
            - Oczywiście! – Pożyczę ci… .
            - Dzięki! Ostatnio zrobiłem sobie przerwę w miłości do drukowanego słowa, niemniej pod koniec września lub może wcześniej skorzystam z twojej propozycji. Teraz, choćbym nawet chciał, nie mogę!*

H.W


*prawa autorskie zastrzeżone!!!

Oli.


9 lutego 2014

Opowieść miłością pisana, czyli Idealna chemia – Simone Elkeles


wydawnictwo: Amber
data wydania: 16 kwietnia 2013
liczba stron: 336
kategoria: powieść amerykańska, romans, literatura młodzieżowa
seria/cykl wydawniczy: Idealna chemia tom 1











     Od dawna wiadomo, że przeciwieństwa się przyciągają i tak też jest w przypadku Brittany i Alexa, choć na początku można odnieść zupełnie inne wrażenie. Bajka kontra przytłaczająca rzeczywistość. Ona jest piękną dziewczyną z bogatej dzielnicy, on wytatuowanym przystojniakiem mieszkającym w meksykańskiej części miasta. Można by powiedzieć, że mamy tu niebo, potem długo, długo nic i dopiero trafiamy na ziemię, a może raczej do piekła? O ile życie Brittany Ellis jest na pozór łatwe, słodkie i przyjemne, o tyle życie Alexa Fuentesa jest walką o byt. Dosłownie.
Gdyby nie projekt z chemii, te dwa światy nigdy nie miałyby szansy się przeniknąć. Pierwszy raz spotykają się na parkingu przed zajęciami. Gdy po chwili zostają wyznaczeni przez nauczycielkę chemii do badań nad ogrzewaczami do rąk, Brittany jest załamana. Liczyła, że będzie w grupie ze swoim chłopakiem…


„O Boże. Alex…moim partnerem na chemii? Przez całą czwartą klasę!
O nie, tylko nie to. Rzucam Colinowi nieme błaganie o ratunek i staram się zapanować nad atakiem paniki. Zdecydowanie powinnam była zostać w domu. W łóżku. Pod kołdrą. Czy ja mówiłam coś o tym, że nie dam się zastraszyć? Bzdura.”


     Brittany obawia się Alexa nie bez powodu. Od dawna wiadomo bowiem, że jest członkiem gangu Latynoska krew, z którym lepiej nie zadzierać. Na domiar złego, chłopak postanawia wykorzystać zaistniałą sytuację i udowodnić swoim kumplom, że nawet taka słodka chica jak Brittany ulegnie mu i spędzi z nim upojną noc.


„…-A niech to, stawiam mój RX-7, że nie przelecisz jej przed Świętem Dziękczynienia – podpuszcza mnie Lucky, przerywając moje nieskładne rozważania.
-A kto chciałby ją przelecieć? – pytam.
Pewnie majtki też ma markowe i ma na nich wyhaftowane swoje inicjały.
-Każdy chłopak w szkole. Czy naprawdę muszę mu przypominać o oczywistościach?
- To śnieżynka. Nie lecę na białe laski.”


     Z ciągłych złośliwości, złowrogich spojrzeń, niedopowiedzianych pretensji, coś zaczyna się dziać. Oboje zauważają w tej drugiej osobie coś więcej, niż tylko przymusowego partnera projektu z chemii. Brittany z przerażeniem dochodzi do wniosku, że zaczyna czuć do Alexa więcej niż powinna. Fuentes natomiast, stara się przekonać samego siebie, że chodzi tylko o zakład. Z dnia na dzień, te dwie na pozór różne osoby, zbliżają się do siebie powodując zamieszanie. Sami starają się racjonalnie tłumaczyć swoje niecodzienne zachowanie, jednak wszystko wskazuje na to, że uczucie wisi gdzieś w powietrzu i niebawem zaatakuje.
     Opowieść o miłości, smutku, przyjaźni, lojalności, trudnych wyborach i sprzecznych emocjach łączących się w jedną i niepowtarzalną chemię miłości.


„Stajemy na światłach, a Alex zerka na mnie.
-Jeśli przeszkadza ci, że palę, to mi powiedz.
-Okej, przeszkadza mi, że palisz – przyznaję.
- Czemu po prostu mi nie powiedziałaś? – mówi i gasi papierosa w popielniczce.
- Jak możesz w ogóle to lubić? – pytam, gdy znów ruszamy.
-Relaksuje mnie to.
- To znaczy, że ja cię stresuję?
Patrzy mi w oczy, po czym przesuwa wzrok w dół na moje piersi i odsłaniającą uda sukienkę.
- W tej kiecce zdecydowanie tak.”




     Tak w ramach zbliżających się walentynek postanowiłam przeczytać Idealną chemię. Historia przedstawiona nie w formie typowych rozdziałów, ale z perspektywy dwóch głównych postaci, jest dla mnie czymś zaskakującym, ale i bardzo ciekawym. Przyznam szczerze, że przyjemnie było poznać poszczególne sytuacje zarówno ze strony Brittany jak i Alexa. Kolejnym plusem były oczywiście wtrącenia w języku hiszpańskim. Jako wielka fanka tego języka, nie mogłam przejść obojętnie obok tej pozycji. Co więcej, dzięki niej sprawdziłam, czy podstawowe zwroty mieszkają jeszcze w mojej głowie;)
     Ta książka to wzruszająca, piękna oraz zmysłowa gra, między dwójką zakochujących się w sobie ludzi, którym przyjdzie walczyć z przeciwnościami losu. Polecam tym, którzy choć trochę lubują się w opowieściach pisanych miłością …
 Ja w każdym razie: quiero más!!!






Książka przeczytana w ramach wyzwania:



Oli.


2 lutego 2014

Czytanie ze zwierzakami

     Chciałam wam zaprezentować, jak wygląda czytanie, gdy ma się w domu kota, a raczej bardzo przytulaśną Kicię ;) 



Nawet teraz, gdy piszę post, ona leży u mnie na kolanach i mruczy.


 Luna za to, gdy tylko odłożę na chwilę książkę, układa się na niej do snu :)
 P.S Luna przeprasza za brak eleganckiej fryzury, ale ma dziś leniwą niedzielę;)



Wybaczcie mi jakość zdjęć, ale robiłam je telefonem, po ciemku i na szybko;)
A jak wygląda wasze czytanie ze zwierzakami?


Pozdrawiam!



Oli.

1 lutego 2014

Podsumowanie stycznia

     Początkowo nie chciałam robić podsumowania, lecz koniec końców zmieniłam zdanie. Patrząc przez pryzmat przeczytanych, a raczej nieprzeczytanych książek (tych, które czekają na półce na swoją kolej), ten miesiąc był fatalny...
     Z początku zapowiadał się dość owocnie, jednak im temperatura na zewnątrz bardziej spadała, tym ja miałam mniejszą ochotę na czytanie. W tym miesiącu łatwiej szło mi bowiem nabywanie nowych książek, niż czytanie tych, które już mam. No cóż, miejmy nadzieję, że w lutym nadrobię zaległości. 
A wam jak minął styczeń?
Pozdrawiam!!!


Posty: 8
Posty z cyklu " Z rodzinnej szuflady...": 2
Opublikowane komentarze: 1072 (było 765)
Odsłony: 9,792 (było 7,066 )
Obserwatorzy: 136 (121)
Polubienia na facebooku: 138 (było 133)
Liczba przeczytanych książek: 2 i 2 do połowy
Książki przeczytane w ramach wyzwań: 1




*źródło:http://www.wachamksiazki.pl/obrazek/7730/


Oli.