Z rodzinnej szuflady...#2

Witajcie ponownie. Dziś dalszy ciąg powieści komediowej "Zakręcony wdowiec".

Miłego czytania!

***

Nad  ranem zamiast pogodnego świtu budzi mnie terkocący telefon.

„Kto, do pierona, dobija się o szarej godzinie? (Nie znoszę ludzi impregnowanych na dobre maniery).

                Niech dzwoni!

                Przewracam się na bok. Na głowę wciągam kołdrę z runa australijskich owiec, podobno hodowanych przez cały rok w pełnym słońcu; dystrybutor zapewnił moją żonę, że ta kołdra „oddycha”, więc się nie uduszę (chyba, że ktoś by mi w tym pomógł!).

                Znowu dzwoni! Co za świr?!

                Leniwie wstaję z łóżka, palcami prawej ręki przegarniam zbyt długie, trochę na karku spocone włosy, stopy wsuwam w skórzane góralskie „łapcie”, i z niechęcią podnoszę słuchawkę telefonu.

- Słucham…, nooo… słucham…

- Serwus Michał! – Już myślałem, że cię gdzieś wcięło!

- Serwusss…, Filip, trąba powietrzna nadchodzi, że o tej porze budzisz przyjaciela?

- Wybacz stary, wiem, że w soboty jeździsz na ryby…

- Nie owijaj w bawełnę, mów w czym rzecz?

- Sprawa nie na telefon, pilnie muszę się z tobą zobaczyć!

- Może spotkamy się jutro wieczorem?

- Nie mogę! Wszystko ci dokładnie wyjaśnię. Teraz tylko wspomnę, że zamierzam uatrakcyjnić twoje życie, borsuku – ha, ha ha!

- Tobie zawsze głupoty w głowie!

- Jakie głupoty? Chodzi o propozycje urozmaicenia samotności i niezły zarobek; to jak, mogę przyjechać?

- Dobrze; pewnie będziesz chciał coś wrzucić na ząb?

- Dziękuję, stary, zjadłem późną kolację.

- Rozumiem, mimo to przygotuję…

- Proszę o kawę z kardamonem, jeśli masz; gigantycznie napieprza mnie „globus”, tylko kawa z tym świństwem przywróci mnie do pionu.

- Z kardamonem? – podrapałem się w głowę – chyba jeszcze trochę zostało…

- To cześć, pustelniku!

- Cześć „Kręcioła” – posługuję się ksywką, jaką przed dwoma laty ochrzcił go rozrywkowy Gucio, nasz kolega z czasów kawalerskich.

Ten, to ma dobrze (myśli już zaczynają tańczyć; koniec ze spaniem!). Wprawdzie znalazł się na górze bezrobotnych, ale nie musiał z niej skakać „na łeb, na szyję”. Miał leciutkie lądowanie. Nic dziwnego – żona prowadzi Sex Shop, on zaś potrafi zagrać na „byle czym”, więc od zawsze chałturzy grą na saksie, na gitarze, na…

My, to jest Filip i ja, też wybrnęliśmy z impasu, ale trwało to jakiś czas. W końcu Filip postawił wóz na TAXI, ja na czas nieokreślony zostałem przyjęty do nowopowstałej hurtowni sprzętu medycznego, i na pół etatu zaczepiłem się w prywatnym biurze projektów.

Teraz jestem zadowolony, lecz przez kilka pierwszych miesięcy otrzymywałem wynagrodzenie poniżej średniej krajowej.

To się w głowie nie mieści!*

H.W

*prawa autorskie zastrzeżone!!!

Oli.

---